Daar staan we weer. Gisteren stonden we er ook en morgen zullen we er weer staan. Iedere ochtend leggen we geruisloos dezelfde route af. We stappen in dezelfde treinen. We lezen dezelfde gratis ochtendkrantjes, waar we onze geesten laten vertroebelen door het laatste nieuws over het liefdesleven van André Hazes junior. Voor mij is dit het hoogtepunt van mijn dag. Er is alleen maar André, Sarah van Soelen (Andrés nieuwste fling) en het zachte gedender van de trein over het spoor. Het universum is in balans. De anderen snappen dit, want allemaal zitten we hetzelfde artikel te lezen met een glimlach op ons gezicht. Dan komt de trein tot stilstand. Een nauwelijks hoorbare zucht ontsnapt uit mijn lippen. Het is weer een noeste werkdag voor de kantoorklerken van Nederland. De stille motors van de bureaucratie. We zijn naamloze schimmen. Voor ons klinkt nimmer een applaus, maar zonder ons zou alles in chaos verzanden.
Systeemplafonds en rinkelende telefoons
Al 25 jaar werk ik in hetzelfde kantoor. Ik beoordeel of aanvragen voor bouwvergunningen overeenkomen met het bestemmingsplan. Op een grote stapel liggen aanvragen voor de bouw van hekjes, veranda's of serres. In lange archiefkasten liggen de bestemmingsplannen van iedere vierkante meter in Nederland. Het papiertje op de stapel vergelijk ik met de regels in het bestemmingsplan. En dan keur ik de aanvraag goed of fout. Het is belangrijk werk. De mensen kunnen niet zomaar vanalles gaan bouwen. Er moet orde zijn en ik zorg ervoor dat het er is. Alleen de laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat er ook zoiets is als te veel orde. De grijze systeemplafonds van het kantoor, het constante gerinkel van telefoons en de bittere smaak van de automaatkoffie. Het is ordelijk, geuniformeerd en goed geregeld. Maar er moet ook een beetje wanorde zijn. Iets verrassends. En dat mis ik.
Kantoorplanten als groene verrassing
Als ik deze maandagochtend het kantoor binnenstap, voel ik echter dat er iets anders is. Het ruikt minder muf. Als ik op mijn werkplek aankom, zie ik overal kantoorplanten. Groen tussen het grijs. Een beetje wanorde tussen de orde. Fleurige kleuren tussen de naamloze schimmen. Hoewel, als ik om me heen kijk zie ik geen naamloze schimmen. Ik zie Hannie de secretaresse, met een blinkende broche op haar tuniekje. Jos van HR, die een gekke stropdas om heeft gedaan. Door de kantoorplanten zie ik opeens dingen die ik normaal over het hoofd zag. Het is eigenlijk best wel leuk hier. Ik kan er nog wel 25 jaar tegenaan. Na mijn dienst ga ik meteen kamerplanten kopen om de rest van mijn bestaan op te fleuren!