Een tijdje terug rade een kennis me aan om op Netflix de F1 documentaire te kijken over de verschillende coureurs. Na het kijken volg ik trouw F1 nieuws op F1maximaal. Wat bekeert de ongelovige?
Scepsis
Ik was altijd vrij apathisch als het ging om racen. Hoe kan je het nou een sport noemen als de atleten vooral besturen. Is de piloot bij RyanAir stiekem topatleet? Nee, van racen zag ik de lol niet. Achteraf ook begrijpelijk. Bij racen is het net zoals bij elke sport, of beter gezegd elk verhaal: Zonder karakters met belangen die op het spel staan mis je een groot deel van de dynamiek.
Het verhaal van een race
Bij elke race staat er meer op het spel dan een podium plek. Elke coureur heeft zo zijn eigen verhaal. Van een Fin die zijn weemoed moet beheersen op gefocust te blijven tot racers die in hun broers schaduw staan, voor iedereen is winnen meer dan champagne spuiten. Ze hebben zo hard gevochten om plaats te nemen in die auto, zo veel geofferd, en alsnog moeten ze iets bewijzen. Met die achtergrond kennis is een inhaalmanoeuvre meer dan alleen: de roze auto is voor de witte gekomen. Nu is het meer van: “O wat stom, dit gaat hij zichzelf veel meer aanrekenen dan het team, houd hij zijn kop er wel bij” of “Ja pak ze, hadden ze je maar moeten tekenen toen ze de kans hadden”. Voor veel mensen die racen hangt alles er vanaf dan ze het beter doen dan hun voorganger. En de kans dat je altijd beter bent dan je voorganger is klein, aangezien in het nulsomspel van F1 iemand die belofte niet kan waarmaken.
De bredere context van de teams
Ook het reilen en zeilen achter de schermen is fascinerend. F1 is geen goedkope sport om aan mee te doen. Als je ze ziet botsen en een stukje van de neusvleugel krom raakt weet je dat er zojuist €50.000 gerecycled kan worden. Die druk om te presteren op coureurs vanuit het team komt omdat zij op hun beurt druk hebben vanuit hun sponsoren. Grof gezegd: verliezers worden niet gesponsord. Zonder die sponsoring is meedoen haast onmogelijk. Elke behaald positie doet je dus meeleven. Een team is de dans ontsprongen, of juist weer een stapje dichter bij de afgrond.
Max is eigenlijk écht cool
Dit laatste was voor mij de grote ommekeer. Ik kende Max altijd als de goeiige jongen van de Jumbo reclame. Maar in die Docu zie je een hele andere Max. Niet de buurjongen, maar een racer die met glazige haaienogen voor zich uitkijkt, met die jagersblik waarschijnlijk gericht op de achterkant van jouw wagen.
