Het was tijd om weer eens met vrienden af te spreken. Eerlijk gezegd, dit thuis zitten begint me de keel uit te hangen. Een beetje aansprak zou top zijn zogezegd. Normaliter gingen we elke vrijdag bij iemand langs om een avondje supersmash te spelen. Maar nu besefte we ons dat we in onze kamers nooit 6 man kwijt kunnen op iemands kamer. Tot iemand een briljante ingeving had. Buiten supersmash spelen.
Net als vroeger
Mijn groep was vrij fanaat geworden in supersmash op de Wii. We speelde altijd wel een beetje Brawl en dat was altijd leuk, tot iemand een documentaire had gevonden over competitief Melee. 4,5 uur verder en we waren vastberaden om beter te worden. Uren aaneen 1 op 1 potjes doen om ook zoals hun de competitie te overstijgen. Er was maar 1 doel: De KoreanDJ test doorstaan. Daar begint de documentaire mee, 1 speler die 3 anderen verslaat zonder een leven te verliezen. Onze theorie was simpel, omdat we tegen elkaar spelen kan maar één iemand de test halen. En toen kwam er nieuw licht.
Smash on the go.
Er kwam een nieuwe smash uit. Voor de DS. Geen van ons geloofde het. De maker had zo vaak gezegd klaar te zijn met de serie. Nu kwam er plots een vervolg. Per direct kochten we een DS om op geripte kaartjes de Japanse versie te kunnen spelen. De dag dat het 3DS kopen en downloaden gelukt was hebben we tot half 1 in het park gespeeld als de meest brave vorm van hangjeugd. Die avond wilde we opnieuw doen. Buiten kan men immers makkelijker afstand houden dan binnen.
Voorbereiding
Ik was de enige die zijn DS had verkocht. Ik ging meteen online kijken op “Nintendo 3DS XL kopen”. Eenmaal binnen was het tijd om alles weer op zo een kaartje te downloaden. Met powerbank in de aanslag ging ik op pad. Eenmaal daar gekomen zag ik dat het de perfecte plek was. Zelf was ik vergeten waar het nou exact was, maar Jamie had het precies onthouden. Als een spionnenfilm gingen we op gepaste afstand zitten. Ik ondervond ook meteen dat anderhalve meter net te weinig is om als groep te ogen, maar te dichtbij om daadwerkelijk los te zijn. Vandaar ook mijn analogie van de spionnenfilm, alsof je doet alsof je niet bij elkaar hoort maar wel degelijk bij elkaar hoort. Het was tijd. Schermen aan en strijden maar.